Ermis Taxydromos October 22 at 7:38pm
Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, το ευρύτερο Δημόσιο τομέα, τους οργανισμούς και τις επιχειρήσεις του Δημοσίου, τις ΔΕΚΟ, είναι :
• Μόνιμοι,
• αορίστου χρόνου,
• ορισμένου χρόνου – συμβασιούχοι,
• ελεύθεροι επαγγελματίες ή επιτηδευματίες γενικώς που για την εργασία που προσφέρουν πληρώνονται μετά την έκδοση παραστατικού του Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων,
• οι εργαζόμενοι που αν και προσφέρουν την εργασία τους στο Δημόσιο, δεν έχουν σχέση εργασίας με αυτό. Έχουν σχέση εργασίας με ιδιωτικό οργανισμό (συνήθως με επιχείρηση Α.Ε) που έχει αναλάβει (κατ’ ευφημισμό) κάποιο έργο στο Δημόσιο.
• και τέλος όσοι έχουν συμφωνητικό για να εκπαιδευτούν στο Δημόσιο (οι οποίοι εργάζονται χωρίς ασφάλιση) και οι οποίοι είναι οι εργαζόμενοι των stage
Οι διαδικασίες πρόσληψης, για μια θέση στον ήλιο, στο Δημόσιο είναι τυπικές και πολύ αυστηρές (για μόνιμους και αορίστου χρόνου). Συνήθως γίνονται μέσω ΑΣΕΠ. Όπου δεν γίνονται από το ΑΣΕΠ, ελέγχονται από αυτό. Άρα οι μόνιμες θέσεις και για θέσεις με σύμβαση αορίστου χρόνου, είναι ο στόχος του κάθε Έλληνα που έχει άλλη σχέση εργασίας με το Δημόσιο. Σήμερα ακούω ότι έχει δημιουργηθεί σοβαρό πρόβλημα με την ανανέωση των stage. Δηλαδή ακούστε το οξύμωρο : υπάρχουν άνθρωποι που ζητούν να ανανεωθούν οι συμφωνίες τους με το δημόσιο, για να εργαστούν χωρίς ασφάλιση με στόχο να εκπαιδευτούν. Είναι λίγο οξύμωρο αλλά πολύ πραγματικό. Τρόπος επίλυσης ??? Δύσκολος.
Προτάσεις ??? λίγες και προβληματικές. Ενέχουν όμως και πολιτική αλλά και προσωπική ευθύνη. Η Πολιτική ευθύνη αφορά αυτούς που ανανέωσαν μια συμφωνία εκπαίδευση για παραπάνω από έξη μήνες. Η πολιτική ευθύνη είναι αυτή, που έχουν όσοι φωνάζουν σήμερα από την Νέα Δημοκρατία, ενώ πριν από ένα μήνα πουλούσαν μέσω των stage την ελπίδα. Βέβαια πρέπει να πούμε ότι είναι οι ίδιοι/ες που οδήγησαν σε αυτή την τραγική ήττα την ΝΔ. Η προσωπική ευθύνη αφορά όσους βαυκαλίζονταν ότι μια συμφωνία για εκπαίδευση θα κατέληγε σε μονιμοποίηση. Βέβαια και είναι οι άνθρωποι της γενιάς των 400€, και όχι των 700€. Βέβαια είναι οι άνθρωποι που ζουν χωρίς ασφάλιση. Αλλά ήταν επιλογή τους. Γνώριζαν ότι κάποια στιγμή θα συμβεί κάποια στραβή και θα βρεθούν έρμαια, στα χέρια πολιτευτών και κομματαρχών. Όμως όλα αυτά τα παιδία, που έχουν αξία, που έχουν γνώσεις, που έχουν ικανότητες που θέλουν να ζήσουν σε μια χώρα με αξίες αλλά και δυνατότητες, σε μια χώρα που θα τους δίνει ευκαιρίες, σε μια χώρα ζητά από τους νέους να δημιουργήσουν το μέλλον της, θέλουν να ζήσουν το τελευταίο μέρος της εκμετάλλευσης?? Αυτό δηλαδή που τους θέλει να φωνάζουν με στόχο, όχι να λύσουν το πρόβλημα της χώρας, όχι να γίνουν αρωγοί στην προσπάθεια για να λειτουργήσει το κράτος καλύτερα, όχι στον αγώνα για την δημιουργία ενός κράτους με καλύτερη αγορά εργασίας, με εξορθολογισμένη αγορά εργασίας. Ή θέλουν να δημιουργήσουν μια νέα γενιά ελπίδας για την χώρα. Μια γενιά από όλους όσους θα έχουν συμμετοχή σε μια νέα Εξορθολογισμένη αγορά εργασίας. Μια γενιά που θα διασφαλίζει την αξία, τα προσόντα και τις ικανότητες των νέων. Τι πρέπει να γίνει?? Να σταματήσουν τα προγράμματα stage στο Δημόσιο. Αποτελούσαν αλλά εξακολουθούν να αποτελούν όνειδος για την χώρα μας. Να τονίσω εδώ ότι και οι δημιουργεί αυτής της κατάστασης ντροπιάζουν κι εμάς αλλά και τη χώρα. Για την λύση του προβλήματος δεν υπάρχουν πολλές λύσεις. Αν δοθούν μόρια στους stager του Δημοσίου πρέπει να δοθούν και στους stager του ιδιωτικού τομέα. Αλλά αν δοθούν μόρια για αυτούς πρέπει να δοθούν μόρια και στους άλλους, αυτούς που δουλεύουν ενοικιαζόμενοι ή αυτούς που προσφέρουν υπηρεσία με μπλοκάκι. Η λύση λοιπόν είναι να δοθούν μόρια σε όλους (όχι παραπάνω σε κάποιους και λιγότερα σε άλλους) Και στους stager, και στους ενοικιαζόμενους, και στους μπλοκάκιδες. Έτσι να αναγνωρίζετε ως προϋπηρεσία, ο χρόνος εργασίας στα stage και στα λοιπά. Αυτός ο χρόνος εργασίας να αποτελέσει για όλους την μοριοδότηση. Όχι άλλο όνειδος, όχι επιπλέον μόρια, όχι να συνεχίσουμε το εμπόριο της ελπίδας. Ελπίζω να μην επαναληφθεί ξανά η ιστορία των stage – συμβασιούχων – μπλοκάκιδων και συναφών έρμαιων των κομματαρχών.