Φτάσαμε πάτο ή ακόμη???

Τα βασικά μέτρα που ανακοινώθηκαν για την αντιμετώπιση της Δημοσιονομικής κρίσης στην Ελληνική Οικονομία, ήταν λίγο πολύ γνωστά από το 2008 (δημοσίευμα του Έθνους της Κυριακής – 07/03/2010). Άλλωστε, ο πρώην τσάρος της Οικονομίας (Αλογοσκούφης) είχε λάβει σειρά μέτρων το Σεπτέμβρη του 2008, τα οποία όμως η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας (Καραμανλής, Σουφλιάς, Μπακογιάννη κ.α.) τα απέσυραν. Όπως λοιπόν έχει αναφερθεί και σε παλαιότερες δημοσιεύσεις, τα μέτρα καθυστέρησαν να ανακοινωθούν. Αποτέλεσμα της καθυστέρησης αυτής ήταν τόσο η ποιότητα των μέτρων (σκληρά μέτρα μειωμένης κοινωνικής δικαιοσύνης) όσο και ποσότητα (πολλά και σε πολλά επίπεδα της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας).
Αρχικά θα πρέπει να δούμε αν τα μέτρα έπρεπε να ληφθούν
Εδώ πραγματικά υπάρχει ένα κομφούζιο απόψεων. Όλοι πιστεύουν ότι, μέτρα έπρεπε να ληφθούν.
• Ποία μέτρα όμως??
• Τι μέτρα όμως ??
• Πόσα μέτρα όμως??
• Τι είδους μέτρα όμως ??
• Γιατί αυτά τα μέτρα και όχι τα άλλα, όμως??
Όταν υπάρχουν αντιδράσεις οι οποίες κλιμακώνονται (και είναι μάλλον η μοναδική στιγμή στην ιστορία της σύγχρονης μεταπολιτευτικής Ελλάδας που η λέξη κλιμακούμενη κοινωνική αναταραχή έχει νόημα), πρέπει να ψάξουμε και να βρούμε τις αιτίες.
Το αίσθημα της μειούμενης κοινωνικής δικαιοσύνης εξαπλώνεται. Αυτό έχει και επιπτώσεις, οι οποίες μπορεί να αναιρέσουν τα όποια μέτρα. Μέσα σε αυτά είναι και η επιβράδυνση της Οικονομικής επέκτασης. Η επιβράδυνση της συνολικής οικονομικής δραστηριότητας στην Ελλάδα, θα έχει τρομακτικές κοινωνικές επιπτώσεις.
Δεν λαμβάνω την θέση ότι τα μέτρα δεν έπρεπε να ληφθούν. Δεν ξέρω όμως με βάση ποια στοιχεία και ποιο σχεδιασμό αυτά τα μέτρα θα αποδώσουν. Οπωσδήποτε υπάρχει εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και του Γιώργου του Παπανδρέου. Θέλω όμως αφού η κυβέρνηση που είναι τόσο ανοιχτή σε ελέγχους και σε διαφανείς διαδικασίες (όπως το opengov), να παρουσιάσουν με αναλυτικό τρόπο, τις επιπτώσεις αυτών των μέτρων στην κοινωνία και την οικονομία. Θέλω δηλαδή, να δω (μέσες άκρες) την πορεία και την εξέλιξη της οικονομίας της χώρας για την επόμενη διετία – τριετία. Θέλω να δω ποιος θα είναι ο δείκτης της ανεργίας για τα χρόνια αυτά. Ποια μέριμνα έχει ληφθεί για την επαπειλούμενη ανεργία, τόσο των ιδιωτικών όσο και των δημοσίων υπαλλήλων, που σημειωτέων είναι η πρώτη φορά που οι δημόσιοι υπάλληλοι θίγονται και με μειώσεις μισθών και με επαπειλούμενη ανεργία.
Παράλληλα θέλω να σταματήσουν οι εγκληματικά προκλητικές προσλήψεις ημετέρων στη βουλή με δεκαέξι (16) μισθούς, οι επιλογές γενικών και ειδικών γραμματέων, προέδρων και αντιπροέδρων οργανισμών του Δημοσίου και ευρύτερου Δημόσιου τομέα, που αν έκαναν αίτηση στον ΑΣΕΠ δεν θα επιλέγονταν ούτε καν για απλοί υπάλληλοι.
Κάτω λοιπόν από αυτές τις συνθήκες :
• Δεν μπορώ να αισθανθώ δικαιοσύνη όταν δεν βλέπω πραγματική αξιοκρατία.
• Δεν μπορώ να αισθανθώ δικαιοσύνη όταν δεν βλέπω να λαμβάνονται διαρθρωτικά μέτρα για την ανάπτυξη της οικονομικής και κοινωνικής ζωής του τόπου.
• Δεν μπορώ να αισθανθώ δικαιοσύνη όταν βλέπω ισοπεδωτικές πολιτικές. Η ισοπέδωση είναι χαρακτηριστικό ζουγκλοποίησης της κοινωνίας.
• Όπως και όλος ο Ελληνικός λαός, έτσι και εγώ περιμένω να δω χειρότερα και όχι καλύτερα.
Όμως έχω την ΑΠΑΙΤΗΣΗ από την Ελληνική κυβέρνηση να μου πει τι ΓΙΝΕΤΕ και τι θα ΓΙΝΕΙ από εδώ και πέρα. Τι πρέπει να περιμένω.
Όπως όλοι βλέπουν, οι κοινωνικοί εταίροι και κυρίως ο συνδικαλισμός έχει χάσει τη δυναμική που είχε σε προηγούμενες δεκαετίες και δικαίως. Εκμεταλλεύτηκε την ανοχή των εργαζομένων, ενώ παράλληλα δημιούργησε, μέσα από ατομικές συμπεριφορές, αντιπάθειες κλίκες και διαπλεκόμενα συμφέροντα (πολλές φορές διαπλοκή από κρατικό φορέα σε συνδικαλιστικό όργανο). Σήμερα λοιπόν, θερίζει γιαούρτια, τα οποία είναι (για ομάδα της κοινωνίας) φυσιολογική εξέλιξη. Πρώτιστη προτεραιότητα για το συνδικαλισμό, είναι, να ξαναγίνει συνδικαλισμός, οι συνδικαλιστές να ξαναγίνουν συνδικαλιστές εργαζομένων και όχι υπερασπιστές (αδιαφανών -αφού δεν γίνονται αντιληπτά-) συμφερόντων. Επομένως βλέπω ότι όσο και ενωμένη να είναι η συνδικαλιστική βάση, δεν έχει ομόνοια και ομοψυχία ενώ παράλληλα δεν χρίζει της εμπιστοσύνης του μέσου Έλληνα εργαζόμενου. Πολύ άσχημη εξέλιξη αυτή. Ειδικά τώρα που περιμένουμε όλοι έντονες αντιδράσεις για κοινωνικές αδικίες.
Δεν μπορώ να πιστέψω (προσωπικά) ότι οι άνθρωποι που έκαναν πάρτυ καθ όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, ακόμη και σήμερα να απολαμβάνουν τα ίδια προνόμια και να επιβαρύνουν την Ελληνική οικονομία τόσο με την ανικανότητά τους όσο και με τους παχυλότατους μισθούς τους.
Για αυτό περιμένω ΑΜΕΣΑ, από την κυβέρνηση, και θεωρώ ότι όλο το ΠΑΣΟΚ και ειδικά ο κόσμος του, να μας περιγράψουν τα μελλούμενα. Δεν θέλω απολογία, Ενημέρωση θέλω.